acı duymayı bile unutmuş ruhuna. Bir ruh kabuk bağlar mı diye sorma! Bir dinleyeni, bir anlayanı yoksa ve hatta kendin bile duymuyorsan feryadını ne yapsın biçare kabuk bağlamaktan başka?

Başkalarının tuttuğu yolda, başkalarının gösterdiği hedefe hiç durmadan yürüyeceğine and içtiğinden ne yapsın biçare kabuk bağlamaktan başka? Söyle ne yapsın sesini sana bile duyuramadıktan sonra?

Başkalarının hoşlandığı yahut hoşlanmış görünmeye kendini kandırdığı şeyleri, bir sorup soruşturmadan, ayaklarına ve ellerine pranga vurarak bir köşeye bağladığın ruhuna dayattıkça, ne yapsın zavallı ruhun kabuk bağlamaktan başka?

Bir anlık boşluğunda içinden avazı çıktığı kadar sessiz çığlığıyla sana bağırdığından bir ürperti dahi duymadan bir meşguliyetten diğerine kendini vermeye çalıştıkça sen, söyle ne yapsın fakir kabuk bağlamaktan başka?

Oysa beraber ne güzel öğrenmiştiniz yürümeyi ve sökmüştünüz konuşmayı. Belki o zaman şimdi “var” dedikleriniz yoktu ama el ele gönül gönüle yürüdüydünüz. Ondandır ki incinse elleriniz bir yerden inerken birlikte ağlıyordunuz. Gördüğünüzde annenizin yüzünü birlikte gülüyordunuz çocuklar gibi. Gibi de değil, çocuktunuz. Sonra ne oldu da ayrı düştünüz? Siz büyüyüp koca koca adamlar olup, koca koca hedeflerin peşinden koşarken nasıl bıraktınız onu biçare bir köşede. Onun da elinden tutsaydınız belki o da büyürdü sizinle! Ama bıraktınız işte orada elini ve ayağını bağlayarak.

Siz koştukça o örselendi, siz koştukça o zedelendi, siz koştukça ve unuttukça onu kabuk bağladı işte!

“Kul hakkı en büyük günahtır” deyip o kulun hakkına her an her saniye girmediniz mi?

Durun! Bir tövbe edin. Benim unuttuğum, örselediğim, yaraladığım, kabuklar bağladığım ruhum, ben geldim beni affet deyin. Kim bilir, belki affeder!